خارج شدن فرزند از کشور
یکی از مواردی که ممکن است افراد را درگیر خود کند بحث خارج از کشور فرزند می‌باشد برای بررسی منظور و موضوع و اینکه این مبحث چه مواردی را در زیر مجموعه خود قرار می‌دهد باید مواردی را بررسی کرد یا اینکه حکم قطعی دادگاه تکلیف را مشخص می‌کند که در این خصوص حضانت یکی از این افراد مشخص می‌شود یعنی یا حضانت با پدر است و یا با مادر و به عهده یکی از این دو می باشد. سوالی که مطرح می‌شود این است که کسی که به حکم دادگاه حضانت فرزند را در اختیار دارد آیا می‌تواند هر وقت که خواست اجازه خروج از کشور را به فرزندش دهد تا فرزندش از کشور خارج شود. چالش‌های موضوع بحث ما همین است که ما می‌خواهیم در این مبحث به این موضوع بپرداز یم. بعد از اینکه زن و شوهر از هم جدا می‌شوند و طلاق می‌گیرند دادگاه بر حسب تفاهم دو طرف و یا اینکه بر اساس قانون حضانت را در اختیار افراد قرار می‌دهد طبق قانون حضانت بچه‌ها تا ۷ سال با مادر و پس از آن دختران تا ۹ سالگی و پسران تا ۱۵ سالگی با پدر است و بعد از آن هم خودشان تصمیم
می‌گیرند که با کدام یک از پدر یا مادر زندگی کنند.
حال در این صورت زمانی که حضانت به یکی از پدر یا مادر واگذار می‌شود نفر مقابل می‌تواند تقاضای دیدار و ملاقات فرزندش را داشته باشد در این صورت اگر یکی از والدین فرزندش را به شهر یا کشور دیگری فرستاده باشد این عمل منافی با حق والدین دیگر است و با این عمل دیگر نمی‌توانم فرزندش را ملاقات کند و این عمل باعث می‌شود که به حق خود که دیدار فرزند است نرسد و کسی که این کار را انجام داده عمل غیر قانونی انجام داده و والد مقابل می‌تواند حتی شکایت خود را در مراجع قضایی داشته باشد.
و نکته دیگه هم این است که خروج فرزند نیازمند رضایت هر دو می‌باشد و ممکن است یکی از والدین ممنوع الخروجی فرزندش را از دادگاه خواستار باشد تا والد دیگر نتواند فرزند مشترک را از کشور خارج کند.
باید این را به یاد داشته باشید که در این مسئله فرقی بین پدر و مادر نیست یعنی اگر به عنوان مثال پدر حضانت فرزندی را داشته باشد و بخواهد آن فرزند را از کشور خارج کند مادر می‌تواند مخالفت خود را در این باره ابراز کند و طبق قانون حق شکایت را دارد.
پس می‌توان گفت در این خصوص قانونگذار حق مساوی را برای والدین قرار داده است تا هر یک از والدین که حق حضانت را دارند نتوانند فرزند مشترک را از کشور خارج کنند و برای والدین دیگر این حق هست که فرزند مشترک را ممنوع الخروج کرده تا با این کار جلوگیری کند از خروج فرزند.
مواد مرتبط:
ماده ۴۲ قانون حمایت خانواده ۱۳۹۱:
صغیر و مجنون را نمی‌توان بدون رضایت ولی، قیم، مادر یا شخصی که حضانت و نگهداری آنان به او واگذار شده است از محل اقامت مقرر بین طرفین یا محل اقامت قبل از وقوع طلاق به محل دیگر یا خارج از کشور فرستاد، مگر اینکه دادگاه آن را به مصلحت صغیر و مجنون بداند و با درنظر گرفتن حق ملاقات اشخاص ذی‌حق این امر را اجازه دهد. دادگاه در صورت موافقت با خارج کردن صغیر و مجنون از کشور، بنابر درخواست ذی‌نفع، برای تضمین بازگرداندن صغیر و مجنون تامین مناسبی اخذ
می‌کند.
ماده ۱۸ قانون گذرنامه:
برای اشخاص زیر با رعایت شرایط مندرج در این ماده گذرنامه صادر می‌شود:
۱-(اصلاحی ۱۳۸۰/۳/۲۳) – اشخاصی که کمتر از ۱۸ سال تمام دارند و کسانی که تحت ولایت و یا قیمومیت می‌باشند با اجازه
کتبی ولی یا قیم آنان.
۲- مشمولین وظیفه عمومی با اجازه کتبی اداره وظیفه عمومی.
۳- زنان شوهردار ولو کمتر از ۱۸ سال تمام با موافقت کتبی شوهر و در موارد اضطراری اجازه دادستان شهرستان محل درخواست گذرنامه که مکلف است نظر خود را اعم از قبول درخواست یا رد آن حداکثر ظرف سه روز اعلام دارد کافی است. زنانی که با شوهر خود مقیم خارج هستند و زنانی که شوهر خارجی اختیار کرده و به تابعیت ایرانی باقی مانده‌اند از شرط این بند مستثنی می‌باشند
